Roept mijn vrouw richting de kinderen. ‘Je pa heeft last van z’n…’ Even houdt ze in, om enige discretie te betrachten, maar het heeft geen nut. Want niet veel later roept de prinses (vier jaar) triomfantelijk…
‘Ballen!’ Om wanneer ik mijn blik haar kant opwerp keihard in lachen uit te barsten. En ik weet het, als ik nu begin te lachen, zijn we verloren, maar ik kan het niet laten. Kan ook echt genieten als dezelfde prinses – inmiddels landelijk bekend van de uitspraak: ‘ik ben geen prinses, ik ben de koningin’ – vol overtuiging weet te vertellen dat ze weet ‘waarom haar broer zoveel cadeautjes krijgt’. Dat is namelijk ‘omdat hij geslagen is.’ Wederom tovert ze met zoveel ‘wijsheid’ een glimlach van oor tot oor op mijn gezicht.
En het zal wel opvoedkundig allemaal niet zo correct zijn wat ik doe – en ik zal als vader best wel steken laten vallen – maar wanneer ze haar blote billen aan de beren laat zien door het raam van ons vakantiehuisje in Pairi Daïza lig ik op de grond van het lachen. Ik ben simpelweg niet gewapend tegen de onschuld en ongeremdheid van een kind en er is weinig op de wereld waar ik zo blij van word.
Kan ook alleen maar hopen dat sommige volwassenen een ‘klein tikkeltje’ hiervan zullen terugvinden. Wat zal de wereld er dan heel snel een stuk mooier uitzien. Al is het alleen maar voor zichzelf…