Die tijd waarin veel mensen blind op de ‘wetenschap’ geloofde – je weet wel, die tijd waar we het vooral niet meer over mogen hebben – heeft ook voor journalisten een hoop veranderd. Behalve dat sommigen al hun geloofwaardigheid zijn verloren, verloopt ook bijna alles tegenwoordig digitaal. En om nou te zeggen dat het een vooruitgang is…
Je mist ontzettend het persoonlijk contact. De handbewegingen die woorden versterken, de tikjes, de ‘chitchat’ en gewoon het ‘menselijke’. Het is zo klinisch en to the point. Er worden eigenlijk niet echt meer vriendelijkheden uitgewisseld – of heel summier – en voor je het weet, ‘klap’ je het scherm weer dicht en ga je op naar het volgende ‘gesprek’.
En ik weet het – zoals die profeet uit Betondorp ooit zei – ‘elk nadeel heb z’n voordeel’. Het scheelt je een hoop tijd als je een Limburger moet interviewen (mag ook een Brabander zijn) en je hoeft niet heen en weer naar Venlo voor een interview van pak ‘em beet 20 minuten, maar toch, ik mis ‘the good ol’ days’ wel een beetje.
Gelukkig heb ik dan nog het voorrecht dat ik een paar uurtje per week mag hobby’en in de horeca. Want in de horeca maak je de leukste dingen mee, hoor je de leukste verhalen en ben je altijd heerlijk onder de mensen. Kom je een ontzettend leuke meid tegen bij wie je vroeger op de basisschool hebt gezeten die ook nog eens toffe gasten meeneemt die een kledingzaak (suitsu.nl) in Eindhoven runnen. Ouwe ‘Vikken’ en ‘Golo’s’, bruidsparen, ‘verse’ ouders, jubilarissen en ga zo maar door. Allemaal met hun eigen verhaal en inspiratie voor nieuwe blogs.
Want uiteindelijk ben en blijf ik schrijver en gaan mijn voelsprieten aan als ik een groep dames hoor oreren over een trillende fluit. Misschien moet ik ze daar binnenkort eens over uithoren. Wie weet resulteert het weer in een nieuwe blog…