Wanneer het vliegtuig opstijgt voor onze prachtige reis naar Milaan (het verslag is binnenkort te lezen op de website van Number1Voetbalreizen) verlies ik letterlijk de connectie met de grond. Mijn internet valt weg en aangezien ik mijn ‘oortjes’ ben vergeten – en niet aan een boek heb gedacht – besef ik me plotseling dat ik het komend anderhalf uur niets te doen heb.
We (en ik spreek dan zeker voor mezelf) zijn, zeker sinds de invoering van de smartphone en social media, namelijk vergeten hoe we niks moeten doen. Zijn vergeten hoe goed het is om jezelf af te sluiten van alles om je heen en – in dit geval – anderhalf uur even niets te doen.
Wanneer ik naar mezelf kijk, ben ik continu op zoek naar prikkels om mezelf maar niet te ‘vervelen’. Als ik aan het werk ben, zet ik de tv aan als achtergrondruis, wandel ik naar mijn hobby bij De Botterwerf luister ik onderweg naar een motivational speech of podcast en als ik even afgeleid word – of negatieve gedachten zich meester van me maken – speel ik een spelletje Township om tot ‘rust’ te komen.
Maar nu terwijl mijn medereizigers al in dromenland zijn, ben ik hier in het vliegtuig zonder internet, oortjes of boek – zittend op rij 1 met alleen de muur voor me als gezelschap – anderhalf uur op mezelf aangewezen. Anderhalf uur alleen met mijn gedachten. Dat is pas eng!