Beperking?

Bij Grand Café De Botterwerf werken wij samen met ODION. Van hieruit wordt dagbesteding georganiseerd voor mensen met een verstandelijke beperking. Werkelijk fantastische mensen die me door hun nooit aflatende blijdschap en positieve mindset meer dan eens doen afvragen wie nou eigenlijk echt degene is met de beperking…

Iedere ochtend komen ze als een kind zo blij binnen en begroeten me alsof ze me tien jaar niet gezien hebben. Een baaldag kennen ze niet, een ochtendhumeur evenmin. ‘Hey Jan! Hoe gaat het Jan? Gezellig Jan!’ En dan een ontwapende lach op hun gezicht die zelfs Gargamel nog aan het lachen krijgt.

Voor hun geen zorgen over morgen of grijze haren over wat misschien komen gaat. Ze leven in het hier en nu en alleen het hier en nu is wat telt. ‘Geen zin’ is er niet bij. Dolenthousiast als ze me kunnen helpen bij ‘klusjes’ die ze met net zo veel enthousiasme doen zonder ooit te zeuren. Na afloop een kopje koffie toe en als ik ze dan ‘stiekem’ een taartje met slagroom geef, geven ze me het gevoel alsof ze zojuist de hoofdprijs in de Staatsloterij hebben gewonnen.

En ‘wij?’ Wij zijn nooit tevreden. Willen steeds maar meer. Meer macht, meer geld, meer voor onszelf en vooral zo min mogelijk voor ‘de ander’. We moorden elkaar ondertussen uit omdat de buurman toevallig een ander verzonnen opperwezen aanhangt of omdat zijn huidskleur ons niet aanstaat. En ondertussen noemen we de kanjers van ODION – mooie mensen met een hart van goud die niets dan liefde kennen – ‘verstandelijk beperkt’, omdat ze niet in ons ‘perfecte plaatje’ passen. Dan vraag ik mezelf toch af, wie heeft er nou een beperking?