Ik zie het ook dit weekend weer voorbijkomen. Het woord ‘held’ in combinatie met een sportprestatie. En ik blijf het zeggen, een doelpunt scoren – ook al is het in de finale van het WK – maakt je geen held. Hooguit een goede voetballer. Ook met het voltooien van 10 Iron Mans (3,8 km zwemmen, 180 km fietsen en een marathon lopen) in 10 dagen verkrijg je geen heldenstatus. Ik noem je dan wel een vakman en een ‘tikkeltje’ gestoord, maar dat terzijde. Nee, een held ben je – zoals ik al vele malen heb aangehaald, als je jezelf belangeloos inzet voor het welzijn van anderen met in het uiterste geval gevaar voor eigen leven.
In dat kader ben ik ook bij de lezing van Nick Doevendans geweest tijdens een dag in het teken van 80 Jaar Vrijheid. Een uiterst bevlogen en gedetailleerd relaas over de Knokploeg Waterland. Jongens – ja, het waren echt nog jongens – die letterlijk knokten voor onze vrijheid. Gewoon jongens, zoals jij en ik. Echte helden als je het mij vraagt.
Net als de hedendaagse helden die figuurlijk vechten tegen de globalisten en met gevaar voor eigen leven en vrijheid – denk aan helden als Julian Assange en Edward Snowden – zorgen dat wij in (relatieve) vrijheid kunnen leven.
De grootste held – hij of zij moet wellicht nog geboren worden – is voor mij echter degene die de wereld ervan kan overtuigen dat we met z’n allen naast elkaar in vrede en vrijheid kunnen leven. En ik hoop dat als die dag ooit komt, dat alle sporters, acteurs, muzikanten en wie dan ook bij elke publieke gelegenheid deze persoon zullen bedanken voor het feit dat zij in vrijheid hun trucjes kunnen doen. De ‘helden’…